Kanser, Doğurganlığımı ve Olimpiyat Hayallerimi Elimden Aldı

Ama Hayatta Olduğum İçin Minnettarım

ABD'li genç bir kadın Amanda Brunson'un hihayesi:

21 yaşında akut lenfoblastik lösemi teşhisi konulduğunda, hala yeni hayatıma uyum sağlamaya çalışıyorum ama hayatta olduğum için minnettarım.

Üniversite boyunca bir atletizm sporcusuydum ve hedefim Olimpiyatlar'a katılmaktı, ama kanser benim için farklı planlar yapmıştı. 2010 yılında, üniversitenin son senesindeyken omuzlarımda keskin ve ani ağrılar yaşamaya başladım. Bu ağrıları başlangıçta aşırı antrenmana bağladım. Ancak ağrı kısa sürede göğsüme ve sırtıma yayıldı, öyle şiddetlendi ki bütün vücudumun alev aldığını hissettim.

Aile hekimime gittim ve bana çok fazla antrenman yaptığımı söyledi. Kas gevşetici ve ağrı kesici ilaçlar reçete etti, ancak bu ilaçlar rahatlama sağlamayınca okul doktoruna başvurdum. O da bana steroid olmayan antiinflamatuar bir ilaç verdi, fakat bu ilaç vücudumda morluklar ve döküntüler oluşmasına neden oldu. Morluklar o kadar ciddiydi ki, antrenörlerimden biri, erkek arkadaşımın bana fiziksel şiddet uygulayıp uygulamadığını sordu.

Bu süreç boyunca, bir şeylerin çok yanlış olduğunu biliyordum. Ama sadece 21 yaşındaydım, korkmak için çok gençtim. O duygu daha sonra gelecekti.

Korku ve Belirsizlikle Yaşamak

Ağrı nihayet o kadar dayanılmaz hale geldi ki hastanenin acil servisine gittim. Orada bir hemşire kan aldı ve bir doktor ağrımı hafifletmek için bana morfin verdi. Bu ilaç, haftalardır hissettiğim ağrılardan ilk kez kurtulmamı sağladı ve hızla uykuya daldım. Ama bu huzurlu mola kısa sürdü. Doktor beni uyandırdı ve kan testimin sonuçlarını aldığını söyledi. "Sanırım lösemin var," dedi ve hızla odadan çıktı.

Bu teşhisin ne anlama geldiği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Kanserle ilgili tek deneyimim, çocukken izlediğim Charlie Brown bölümünden geliyordu. O bölümde, Linus'un sınıf arkadaşı lösemi teşhisi alıyordu. Bu teşhisin benim öleceğim anlamına geldiğini düşündüm. O an korku hissettim.

Hastanede kaldığım süre boyunca sürekli bir belirsizlikle karşı karşıya kaldım. Bir başka doktor kısa süre sonra odama geldi ve yüzüstü dönmemi söyledi. Bir sonraki şey, sırtıma bir iğne soktuğunu hissettim, ancak bu işlemin bir kemik iliği biyopsisi olduğunu veya bu testin neden gerekli olduğunu açıklamadı.

Birkaç saat sonra, akut lenfoblastik lösemi (ALL) olduğumu öğrendim. Teşhisin ne anlama geldiğini hala tam olarak anlamamıştım, ama akşam olunca göğsüme bir kemoterapi portu yerleştirilmesi için ameliyata alındım. Tedavi planının ne olduğunu bilmiyordum, sadece eğer hemen tedavi görmezsem öleceğim söylendi.

Kanserle Başa Çıkmak İçin İnanca Sarılmak

Vinkristin ve metotreksat gibi yoğun bir kemoterapi rejimi almama rağmen, üniversitedeki son yılımı tamamlamaya ve zamanında mezun olmaya kararlıydım. O zamanlar bu kanseri potansiyel olarak tedavi etmenin on yıldan fazla süreceğini bilmemin imkanı yoktu.

Sonraki 3,5 yıl boyunca, yoğun kemoterapi almaya ve tedavinin etkinliğini izlemek için birçok kemik iliği biyopsisi yaptırmaya devam ettim. Bu süre zarfında, kanserin beni Olimpiyatlar'da yarışma hayalimden alıkoymasına izin vermemeye kararlıydım.

Bu hayal, kısa bir remisyona ulaştıktan sonra kanserin tekrarladığını öğrendiğimde sona erdi. Bu dönemde, kanser yolculuğumun bir sonraki aşamasından geçmek için inancıma gerçekten sarıldım.

NOT: Remisyon, bir hastalığın belirtilerinin geçici veya kalıcı olarak kaybolduğu durumu ifade eder. Kanser tedavisinde, remisyon hastalığın kontrol altına alındığı ve kanser belirtilerinin ortadan kalktığı bir dönemi belirtir.

Kanserin Sonuçlarıyla Yaşamak

2015 yılında, Moffitt Kanser Merkezi'nde allojenik bir kemik iliği nakli oldum ve bu nakil beni kalıcı bir remisyona soktu. Bugün hala kanserden kurtulmuş durumdayım. Ancak, kanser ve tedavisi bende kalıcı izler bıraktı ve hala yeni hayatıma uyum sağlamaya çalışıyorum.

Tedavi sonucunda doğurganlık sorunları ve tedaviye bağlı menopoz gibi birçok sağlık sorunu yaşadım, bu da cinsel sağlık sorunlarına, hatta dişlerim ve gözlerimle ilgili problemlere yol açtı. Ama şikayet etmiyorum. Bana verilen kartları kabul ettim. Acımı bir amaca dönüştürüyor ve hayatta olduğum için minnettarım.

Geri Vermek

Genç bir yetişkin olarak kanser deneyimim, beni Moffitt Kanser Merkezi'nde Hasta ve Aile Danışma Programı'nda bir hasta danışmanı olmaya yöneltti. Bana hayatımı geri veren hastanede özellikle genç kanser hastalarının tıbbi ve duygusal destek almalarını sağlamak istedim.

Bugün, her günü anı yaşayarak geçirmeye çalışıyorum, ancak bunun iyi mi kötü mü olduğunu bilmiyorum, çünkü hala geleceğim için plan yapmam gerekiyor. Hayatın bir saniyede değişebileceğini öğrendim ve her günü olabildiğince dolu dolu yaşarken uzun vadeli hedeflerime doğru ilerlemeye çalışıyorum.

Kanserle ilgili her şey bir meydan okuma oldu, ama aynı zamanda bu deneyimden çok şey kazandım. Teşhis öncesine göre çok daha güçlü, bilge ve özgüvenli bir insanım. Sevdiklerimin kıymetini daha iyi anlıyor ve hiçbir şeyi hafife almıyorum.

Hepimiz ödünç alınmış zamanlarda yaşıyoruz. Kanser, bu zamanı akıllıca kullanma konusunda önemli bir ders.