Yeni Wellness Trendi – İnfüzyon Terapileri Gerçek Sağlık mı, Yoksa Para Tuzağı mı?

Wellness İnfüzyonlarının Perde Arkası

1.8 trilyon dolarlık bir değere sahip olan sağlık endüstrisi, meditasyon derslerinden vitamin takviyelerine, fitness teknolojisinden spa ve wellness turizmine kadar uzanan hizmet ve ürünleri kapsamaktadır. Bu sektörde en büyük büyüme spa ve wellness turizmi alanında gerçekleşmektedir.

Bu ekonomi, genellikle doktor reçetesi gerektirmeyen alternatif tıbbi tedaviler ve hizmetleri içermektedir. Ancak, hızla büyüyen bazı tedaviler hâlâ sadece diplomalı bir doktor tarafından reçete edilebilmektedir.

Örneğin, çeşitli hasta tanımlı durumlar için intravenöz (IV) infüzyonlar, bir doktor tarafından onaylanmakta ve genellikle bir hemşire tarafından uygulanmaktadır. İnfüze edilen ürünler arasında yorgunluk, “bağışıklık güçlendirme”, kilo kontrolü veya akşamdan kalmalık gibi durumların tedavisi için vitaminler, glutatyon gibi yeni popülerleşen takviyeler ve serumlar yer almaktadır.

Ünlüler ve Lüks Tüketim Olarak IV Terapi: Yükselen Bir Trend

IV terapileri, son yıllarda Hollywood ünlüleri arasında popüler bir sağlık uygulaması haline gelmiştir. Bu trend, Gwyneth Paltrow, Chrissy Teigen ve Harry Styles gibi tanınmış isimlerin bu tedaviye yönelmeleriyle birlikte daha da yaygınlaşmıştır. Ünlülerin bu terapileri tercih etmesi, IV damla terapilerinin popülerliğini artırmış ve bu hizmetlerin lüks bir tüketim ürünü olarak konumlanmasına katkıda bulunmuştur.

Wellness Merkezleri, Rezidanslar ve Hatta Apartman Daireleri... 

Bu tür tedavilerin sunduğu hizmetlere ve maliyetlerine baktığımızda, IV damla terapisi seanslarının 100 ila 1.000 dolar arasında değişen fiyatlarla sunulduğu görülmektedir. Bu geniş fiyat aralığı, kullanılan içeriklerin ve tedaviyi sağlayan yerlerin kalitesine göre değişiklik göstermektedir. IV terapileri, yalnızca medikal spalar ve lüks otellerde değil, artık yüksek yaşam standartlarına sahip rezidanslar ve hatta ev içi hizmetler aracılığıyla da sunulmaktadır. Bu durum, bu terapilerin lüks tüketim ürünleri olarak algılanmasını pekiştirmektedir.

Ayrıca, global wellness endüstrisinin hızla büyüdüğünü gözlemlemek mümkündür. Medikal spa endüstrisinin 2030 yılına kadar global çapta 49 milyar dolara ulaşması beklenmektedir. Bu projeksiyon, IV terapilerine olan talebin sadece Hollywood ünlüleri arasında değil, genel nüfus içinde de nasıl arttığını göstermektedir.

Olmayan Kanıtlarla Başa Çıkmak

İnfüzyonların popülaritesi kısmen, bunların kanıta dayalı modern tıbba tercih edildiği inancına dayanmaktadır; belki de daha doğal, daha güvenli ve daha az yan etkili oldukları düşünülmektedir. Bu tedavilerin cazibesinin bir diğer ilginç yönü, infüzyonların hastane ile ilişkilendirilmesi, ancak hastalığı tedavi etmenin ötesinde sağlık kazandıracağına inanılması olabilir. Belki de en önemlisi, bu infüzyonlar genellikle ünlüler ve sosyal medya etkileyicileri tarafından tanıtılmakta ve algılanan faydalar ve güvenlik üzerinde büyük bir etki yaratabilmektedir.

Peki, sağlık profesyonellerinin bu tür tedavileri reçete etmesi neden yanlış veya en azından potansiyel olarak sorunludur? Neden, özellikle zararın az olduğu durumlarda, insanlara istediklerini vermemeliler?

İlk olarak, doktorlar düzenlenmemiş bir pazarda tüccar değil, tıp mesleğinin yetenekli üyeleridir. Bir meslek, başkalarına hizmet etmek için kullanılan özel, karmaşık bir bilgi birikimini oluşturur ve sürdürür. Mesleklerin uygulamalarını yönlendiren şeffaf bir dizi standartlara (örneğin, etik kurallar, kanıta dayalı klinik uygulama kılavuzları) göre hareket etmesi beklenir.

Ayrıca, bir mesleğin üyelerinden, yetkinliklerini sürdürmeleri, dürüstlük ve başkalarına karşı özverili olma ilkelerine bağlı kalmaları, kamu yararını gözetmeleri beklenir. Bu gerekli hizmetleri sunma ve bu değerlere bağlı kalma karşılığında, toplum ile meslek arasında gizli bir "sosyal sözleşme" oluşur. Bu sözleşme, mesleğin kendi alanında tek yetkili olmasına, uygulamalarında bağımsız olmasına ve kendi kendini düzenleme ayrıcalığına sahip olmasını sağlar. (Bu sözleşmenin zaman içinde nasıl evrildiği daha uzun ve karmaşık bir konudur). Ancak, tıp mesleği bu sözleşmeye uyarak, özellikle bakım standartlarına sadık kalarak, uygulamalarını toplum nezdinde meşrulaştırır.

Etik açıdan bakıldığında, bir mesleğin üyesi olmak otorite verir, ancak aynı zamanda sorumluluk da gerektirir. Otorite, kısmen devlet tıp kurullarından ve tıbbi uzmanlık kurullarından alınan lisanslardan gelir. Bir mesleğin bireysel üyeleri, yalnızca meslek tarafından kabul edilen tıbbi uygulama standartları olarak kabul edilen tıbbi tedavileri sağlama sorumluluğuna sahiptir. Bu standartlara göre uygulama yapmak, hastaları zarardan korumaya yardımcı olur, ancak aynı zamanda bireysel uygulayıcının ve tıp mesleğinin meşruiyetini sürdürmeye de yardımcı olur. Hekimler, sadece kâr getiren her türlü kanıtlanmamış tedaviyi sunan “yılan yağı” satıcıları değildir. Bu tür bir yaklaşımın açıkça yasal riskleri vardır, ancak bu aynı zamanda mesleğin bütünlüğünü tehdit eder ve kamuoyunun güvenini azaltabilir. Sonuçta, talep edilen tedaviler yalnızca, bir bireysel hastanın sağlık yararı iddialarının güvenliği ve etkinliğini değerlendirmekle sorumlu olan tıp profesyonelleri tarafından reçete edilebilir.

Peki, doktorlar fayda sağlamayan veya biyolojik olarak etkili olabileceğine dair mantıklı bir sebep olmayan belirli tıbbi tedavileri sağlamaya nasıl karar vermelidir? Yukarıda belirtilen duruma geri dönersek, doktorlar "bağışıklık güçlendirme" için intravenöz serum, takviye ve elektrolit tedavisi sağlamaları istendiğinde ne yapmalıdır?

Öncelikle, her hastanın talep ettiği tedaviyi sağlama konusunda bir mesleki zorunluluk yoktur. Hekimler, sundukları ve uyguladıkları tedavilerin kabul edilen tıbbi uygulama standartlarına uygun olmasını sağlama yetkisine ve sorumluluğuna sahiptir. Bir tedavi bu standartlara uygun değilse, bunu sağlama zorunluluğu yoktur.

Gerçekten de, potansiyel hasta zararı minimal olsa bile (ki bu kesinlikle sıfır değil), intravenöz sıvı tedavisi reçete etmeyi reddetmek için güçlü etik gerekçeler vardır. Sağlıklı bir bireye salin (seyretilmiş tuzlu su serumu) uygulamanın iki potansiyel faydası olmasına rağmen, bunların hiçbiri bu tür bir tedavi sağlamayı etik olarak haklı çıkaracak kadar yeterli değildir.

İlk olarak, bireysel bir hasta infüzyonu faydalı olarak deneyimleyebilir. Böyle bir infüzyon sonrasında daha iyi bir iyilik hali veya enerji tarif edebilirler. Bu tartışmasızdır ve tartışmaya değmez: İnsanlara nasıl hissetmeleri gerektiğini söylemek genellikle kaybedilen bir tartışmadır. Ancak bir hekimin bir tedavi reçete etme zorunluluğu olması için, en azından tıbbi bir perspektiften bazı faydalar olmalıdır. Bu, hasta tercihleri ​​önemli veya ilgili değildir demek değildir; sadece tıbbi bir fayda bulunmadığında belirleyici değildirler. Bu tür bir tedavinin ikinci potansiyel faydası, bunu uygulayan kliniğin mali çıkarlarıdır; bu fayda, uygun tıbbi tedaviyi belirlemede asla birincil itici güç olmamalıdır.