Onkoloji, duygusal ve zihinsel olarak kişiyi yoran, en zorlu mesleklerden biridir. Onkologlar her gün zor kararlar alır ve alınan bu zor kararları hayatları için savaşan hastalarla konuşmak zorunda kalırlar.

Yine de birçok onkolog bu yüzden ya da bu duruma rağmen işlerini sevdiğini söylüyor. İşlerini neden bu kadar tatmin edici bulduklarını öğrenmek üzere dört onkoloji çalışanıyla röportaj gerçekleştirildi.

Trajediden Sonra Yola Devam Etmek

2007'de tıbbi onkolog Patricia Rich, MD, 23 yaşındaki oğlu Phil'e lösemi teşhisi koydu. Rich 2009 yılında birçok kez kemik iliği nakli olan Phil’i kaybettikten sadece altı ay sonra partneri Tony’i beyin apsesinden kaybetti.

Böylesine yıkıcı kayıplar karşısında, bir onkolog işini hala nasıl bu kadar seviyor olabilir?

Atlanta'daki City of Hopa’da akciğer kanseri tedavisinde uzmanlaşmış olan Rich, "Benim için onkolojiyi sevmek ve trajedinin ağırlığını hissetmek birbirinden ayrılamaz ve içi içe geçmiş duygular. Söz konusu olan zaferler ve trajediler olduğunda onkologlar genellikle insanlığın uç noktalarında yaşarlar; aldığınız darbelerle iki büklüm olursunuz ancak kırılmazsınız."

Rich, darbeler alsa da yıkılmamayı başaran, yoluna her koşulda devam eden bir hayat tarzına ve yaşanmışlığa sahipti. 1970'lerde savaşın ortasında Arjantin'de büyürken, av tüfeği ve bomba sesleri arasında uykuya daldığını hatırlayan Rich, ailesiyle ABD'ye göç ettiğinde henüz yirmi yaşındaydı.

Dört çocuk annesi olan Rich, çocukluk hayalini gerçekleştirmek üzere Miami Üniversitesi'nde tıp fakültesine başladı. Genç bir kız olarak, Buenos Aires'in gayri resmi yerleşim yerlerinde çocuklara küp şekerle çocuk felci aşısı yaparken doktor olmanın nasıl bir şey olabileceğine dair ilk anılarını biriktirdi. Tıp eğitimi sırasında Rich, pediatrinin kendisinin tek tercihi olacağına emindi, ancak bu durum, onkoloji stajı sırasında özofagus (yemek borusu) kanseri olan genç bir kadınla karşılaşmasıyla değişmişti.

Rich genç kadınla tanıştığında, ne kadar üzgün ve yalnız göründüğüne şaşırmıştı. Biraz rahatlaması için ona sarıldığı anda hasta ağlamaya başlamış, Rich, bir hata yaptığını düşünerek panikle özür dilemeye çalışsa da "Ben cümle kurmaya çalışırken hasta hıçkırarak mutlu olduğunu ve kanser teşhisi konulduğundan beri kimsenin ona dokunmadığını söylüyordu. O anda onkolojiyi ne kadar sevdiğimi fark ettim ve bu bir benim için bir mesajdı."

Rich'in şefkat içgüdüsüyle kadına sarıldığında hissettiği duygular oğluyla ilgilendiği zamanları hatırlamasıyla derin bir anlam kazanmıştı. Bu tecrübenin ona söz konusu sağlık hizmeti olduğunda empati ve samimi bir ilişkinin ne kadar önemli olduğunu gösterdiğini söyleyen Rich, doğru yaklaşımla hastalarına güç ve umut verebileceğini hissediyordu.

Rich, "Phil'in yolculuğu ve varlığı, hasta bakımına yaklaşım biçimimin temelini oluşturuyor," diyerek ekledi: "Oğlum beni daha iyi bir onkolog yaptı."

Empati için Mücadele Etmek

"Korkunç bir deneyim" Judith Alberto'yu onkolojiyle yönlendirdiğinde 20 yıldır eczacılık yapıyordu.

2005 yılında 58 yaşındaki annesinin zihinsel bazı sorunlarıyla alakalı şikayetleri arttığında Alberto'nun kız kardeşi onu bir üniversite eğitim hastanesinin acil servisine götürdü. Annesi tomografi çektikten sonra, teknisyen kıkırdayarak içeri girdi ve küstahça sordu "Ne zamandır beyin tümörünüz var?"

Glioblastom teşhisi konan kadına dokuz aylık ömür biçilmişti. Ameliyattan sonra annesinin hastanede kaldığı süre boyunca Alberto, annesinin kusma ve dayanılmaz migren nöbetleri sırasında hemşirelerin yardım çağrılarına nasıl yanıt vermediğini ve ödemlerini hafifletmek için steroid vermeyi unuttuklarını unutamıyordu.

Yaşanan ihmaller Alberto’yu annesini Philadelphia'daki Jefferson Health'in Sidney Kimmel Kanser Merkezine götürmesine sebep olmuştu. Alberto, annesine ne kadar iyi davranıldığından o kadar etkilendi ki, hastanenin onkoloji eczanesinde açılan iş ilanlarına başvurdu.

Jefferson Health'te çalıştığı 12 yıl boyunca kendini hastaları empati ile tedavi etmeye adanmış bir onkoloji eczacıları ekibi kurarken her gün annesini andı.

Yakın zamanda Community Oncology Alliance'da klinik girişim direktörü olan Alberto, "Kanser hastalarının benim için yeri gerçekten çok ayrı. Onlara yardım edebilmek adına elimden ne geliyorsa yapacağım."

Alberto, ekibini hastalarla konuşmak için zaman ayırmaya, teselli etmeleri gerektiğinde ellerini tutmaya ekibinin onlarla ilgileneceğini ve yolculuklarını olabildiğince sorunsuz hale getirmek için her şeyi yapacaklarını bilmelerini sağlamaya teşvik ediyordu.

Alberto, "Onkolojiye hem zorluklarından dolayı hem de yaptığım ve yapabileceğim tüm iyiliklerin bana hissettirdiklerinden dolayı bu kadar gönülden bağlıyım. Hastaların hayatlarında bir fark yaratabiliriz ve bu gerçekten ödüllendirici" ekliyor.

Hastalardan İlham Almak

2019 yılında hematolog-onkolog Nuruddin Jooma, Kilimanjaro Dağı'na tırmandı. Zirveye ulaşmak için yakıcı soğukla mücadele ederken hastalarının karşılaştığı zorlukları düşünüyordu.

Eyalet çapında şubeleri bulanan Florida Kanser Merkezi'nde çalışan Jooma,"Bunun hastaların yaşadıklarıyla karşılaştırıldığında hiçbir şey olmadığını düşündüm.”

Jooma başlangıçta onu depresif bir ruh haline sokacağını düşünerek onkolojiden uzaklaşmıştı. Ancak Jooma, onkolojide staj yaptığı sırada fikri tamamen değişti.

Teşhis ve zor tedaviler karşısında bile birçok hastanın umutlu kalmasına şaşırıyordu. Onlarla olan etkileşimlerinden o kadar zevk alıyordu ki, ilk gün çağrı cihazına baktığında, saatin çoktan altıyı geçmiş olduğunu fark edip şok olmuştu. İlk kez eğitimim süresince çağrı cihazından gün sonuna ne kadar kaldığına bakmadığım bir gün olmuştu. Zaman su gibi akıp geçmişti.

Tekerli sandalyeye alışmaya çalışan akciğer kanseri bir hasta nefes almakta zorlanıyordu. Tedavi etmek için yeni onaylanmış bir hap olan erlotinib verildi. Hasta altı hafta sonra hastaneye yürüyerek geldi. Gördükleri ve yaşadığı bu anlar Jooma'yı onkolog olmaya ikna etmişti.

Jooma, hastalarına yardım edebileceğini bilmekten memnuniyet duysa da, hastalarının da onun hayatında yarattığı fark için de minnettardı. "Hastalarımdan çok şey öğreniyorum, örneğin öncelik sıralaması yapıp küçük şeylere takılmamayı ve manevi gücün düşündüğümden çok daha önemli olduğunu öğrettiler."

Teknoloji ve Duyguların Ortak Dokunuşu

Dr. Robert Gin, 17 yaşında yaşadığı kanser korkusunun onu nasıl onkolojiye yönlendirdiğini hatırlıyor.

Boynundaki lenf bezlerinin şiştiğini fark edip doktora giden Gin'e doktoru kanser olabileceğini söylemişti. Gin, durumunu ailesine söylemekten çekiniyordu çünkü onları endişelendirmek istemiyordu.

Yapılan kan testleri kanserle alakalı bir durum olmadığını doğrulasa da yaşadığı tecrübe Gin için şok ediciydi. "Öncesinde onkolojiyle alakalı hiçbir bilgim yoktu ancak yaşadığım tecrübeden sonra kansere olan ilgim arttı."

Başlangıçta laboratuvar temelli kanser araştırmalarıyla ilgilendi. Lisans öğrencisi olarak kimya ve hücresel biyolojiye odaklandı. Ancak bir radyoloji onkolojisi bölümünde gönüllü olarak çalışırken, hastalarla etkileşimde bulunmaktan ne kadar zevk aldığını fark etti. Hastaların cesaretinden ve klinik personelinin şefkatinden etkilenmişti.

Çinli göçmen bir ailenin oğlu olan Gin, Arizona, Chandler'daki marketlerinde çalışırken ebeveynlerinin müşterilerine karşı takındığı düşünceli ve cömert tutuma şahit olmuştu. Babası, arabası olmayan müşterileri kendi arabasıyla evlerine götürür ve aç komşularına yemek getirirdi. Annesi ödeme yapamayan insanlara borç yazardı. Bu ince düşünceler üzerimde büyük etki bıraktı.

Tucson’da Arizona Onkolojide çalışan Gin, özellikle radyasyon onkolojisini sevdiğini belirtirken "Matematik ve fiziğin birleştiği teknolojiyle empati, şefkat gibi insani duyguları birleştirerek hastalara dokunuyorsunuz."

Yan etkileri en aza indiren en doğru dozlarda güçlü bir tedavi sağlayan stereotaktik vücut radyoterapisi gibi tedavilerin gelişimlerini heyecanla takip eden Gin, "Dozu belirlemek için yaptığımız hesaplamalar doğrudan hastaların hayat kalitelerini değiştiriyor."

Gin, hastalarla ilişkiler kurduğunda, genç yaşında kanserle tanıştığında hissettiği korkuyu hatırladığaını söylerken ekliyor, "Kendimi onların yerine koyup yaşadıklarıyla empati kurabiliyor ve her hastaya sadece bir teşhis olarak değil, bir kişi olarak yaklaşıyor ve ilgileniyorum."