Ruhun Kaynağını Aramak 1907 – Beden, Ruh ve 21 Gram

Söz konusu gelecek olduğunda, beyin yapısı hakkında daha fazla bilgi edindikçe bir zihnin simüle edilebilineceği veya bir bilgisayara yüklenebileceği fikrine inanmak, zihnin kaynağının beyin faaliyetleri olduğunu varsayan materyalist bir görüştür. 

Öte yandan, Fransız Filozof René Descartes, 1600'lerin ortalarında “zihnin” veya "ruhun", beyinden ayrı olarak var olduğunu ancak beyin ile bir organ aracılığıyla bağlantılı olduğunu varsaydı. Bu organ, beyin ile zihin arasında bir portal görevi görüyordu. Ruhun beyindeki sıvı dolu boşlukta bulunduğunu düşünen Antik Yunan Hekimi Herophilus, ruhun tam olarak dördüncü serebral ventrikülün tabanındaki bir boşluk olan calamus scriptorius isimli bölge olduğuna söylüyordu.

1907 yılında, Amerikalı doktor Duncan MacDougall, ölmekte olan verem hastalarını bir teraziye koydu. Ölüm anında terazinin, ruhun beden ayrılışıyla birlikte bir ağırlık düşüşü göstermesi gerektiğini düşündü. Deneyleri sonucunda, MacDougall ruhu 21 gram (0,7 ons) olarak ölçtü. Ne yazık ki, MacDougall ve diğer araştırmacılar bu bulguyu tekrarlayamadılar.

Ruh ve madde ayrımıyla ilgili bu çeşitli görüşler, zihin felsefesinde zihinsel işlevlerin fiziksel olmadığı ya da zihin ve bedenin ayrılabilir olduğu fikrini (Zihin - Beden Düalizmi) düşündürmüştür.

Materyalist bir görüş, zihnin ve bedenin birbirine bağlı olduğunu ve beyinde meydana gelen değişikliklerin düşünce, hafıza ve kişilik üzerinde etkiler yaratabileceğini savunur. Beyin görüntüleme çalışmaları, belirli düşünce ve duyguların beyinde nasıl temsil edildiğini göstermektedir.

Gurmand Sendromu olarak bilinen durum da bu görüşü destekleyen bir örnektir. Beynin sağ ön lobuna verilen hasar, kişinin yeme alışkanlıklarında ve tercihlerinde dramatik değişikliklere neden olabilir. Bu sendrom, beyin hasarı sonucu gelişen bir durum olup, kişinin özellikle lüks ve gurme yiyeceklere karşı aşırı bir ilgi geliştirmesine neden olabilir.

Bu bilgi, beyin ve zihin arasındaki karmaşık ilişkiyi anlamamıza yardımcı olabilir ve beyin hasarı sonrası davranış değişikliklerinin nasıl ortaya çıkabileceğine dair önemli bir örnek teşkil eder. Bu, nöroloji, psikoloji ve tıp alanlarında çalışan profesyoneller için değerli bir bilgidir.

Yazıda Geçen Tarihi Kişiler: Herophilus of Chalcedon (335 B.C.–280 B.C.), René Descartes (1596–1650), Duncan MacDougall (1866–1920)

• Önceki konu: Tifolu Mary’nin Hapsedilmesi 1907 – Tifo Salgını
• Sonraki konu: İçme Suyunun Klorlanması 1910 – Etkili Bir Dezenfektan