Medikal Termometre 1866 – Ateş Ölçerler

1612’de İtalyan Doktor Santorio Santorio, termometre benzeri cihazlara sayısal bir ölçek ekleyen ilk kişilerden biri olsa da hava basıncının ölçümler üzerindeki etkilerinden dolayı cihazları doğru ölçüm sağlanamıyordu.

Alkollü termometreyi 1709'da ve cıva termometreyi 1714'te icat eden Alman Fizikçi Daniel Gabriel Fahrenheit cıva kullanmayı tercih etti çünkü cıva, geniş sıcaklık aralıklarında kullanılabilirdi. Ek olarak cıva, alkol kadar düşük bir donma noktasına ve suyun donma noktasının altındaki ve üstündeki sıcaklıkları ölçmek için uygun kılacak kadar yüksek bir kaynama noktasına sahipti.

Bazı erken dönem klinik termometreler neredeyse bir ayak (25 cm) uzunluğundaydı, bu da onları bir doktor çantasında taşınmayı veya hastalara uygulamayı zorlaştırıyordu. Ölçümler yirmi dakikadan fazla zaman alabiliyordu. İngiliz Doktor Thomas Clifford Allbutt 1866'da cebinde sürekli olarak taşıyabileceği ve stetoskop kadar sık kullanabileceği sadece altı inç (15 cm) uzunluğunda bir klinik termometre icat etti.

Tıbbi termometrelerin tarihinde önemli bir dönüm noktası, 1868'de 25.000 hastanın sıcaklık bilgilerini yayınlayan Alman Doktor Carl Wunderlich'in çalışmalarıdır. Aynı yıl, İskoç Doktor Thomas Maclagan tifo ve zatürre hastalarının sıcaklık değerlerini inceledi. 

Wunderlich, sadece büyük bir hastaların sıcaklık bilgilerini yayınlamakla kalmadı, aynı zamanda insan vücut ısısının "normal" aralığını da belirledi. Ona göre, normal vücut ısısı yaklaşık 37°C (98.6°F) idi. Bu değerler hala genellikle kabul görürken, sonraki çalışmalar bu "ortalama" değerlerin bireyden bireye ve günün farklı saatlerine göre değişebileceğini göstermiştir.

Elektronik ve kızılötesi teknolojileri 20. yüzyılın ikinci yarısında tıbbi termometrelerin daha hızlı ve daha doğru hale gelmesine yardımcı oldu. Özellikle, 1980'lerden itibaren elektronik termometreler yaygınlaştı. Bunlar, cıva termometrelerle karşılaştırıldığında daha güvenli ve kolay kullanımlıydılar. Bugün, tıbbi termometrelerde sıklıkla kızılötesi sensörler kullanılır.

Ateş, vücudun enfeksiyona veya diğer hastalıklara tepkisi olarak görülür ve genellikle bir savunma mekanizmasıdır. Vücudumuzun sıcaklığını yükseltmesi, bakteri ve virüslerin çoğalmasını zorlaştırır ve bağışıklık sisteminin etkinliğini artırır. Bu nedenle, yükselen vücut sıcaklığı, bir hastalığın ilk belirtisi olabilir ve doktorların bir enfeksiyon veya hastalığın varlığını teşhis etmesine yardımcı olabilir.

Özellikle, belirli hastalıkların seyri boyunca tipik "ateş eğrileri" (yani, belirli zamanlarda genellikle yükselen ve düşen sıcaklık paternleri) tanımlanmıştır. Örneğin, tifo ateşi ve malarya gibi hastalıklarda belirli ateş paternleri vardır. Bu paternler, teşhis sürecinde yardımcı olur.

Vücut ısınını ölçmek için farklı türlerde termometreler bulunur: oral, rektal, kulak (tımpa), cilt yüzeyi ve ön alın (temporal) termometreler. Bunlar farklı yaş grupları ve durumlar için daha uygun olabilir.

Yazıda Geçen Tarihi Kişiler:Santorio Santorio (1561–1636), Daniel Gabriel Fahrenheit (1686– 1736), Carl Reinhold August Wunderlich (1815–1877), Thomas Clifford Allbutt (1836–1925), Thomas Maclagan (1838–1903)

• Önceki konu: Mendel’in Genetiği 1865 – Bezelye Çalışmaları
• Sonraki konu: Tiroid Ameliyatı 1872 – Nobel Fizyoloji Ödülü 1909