Soğuk Algınlığı 1914 – Mevsimsel Gripler

Soğuk algınlığı, viral bir üst solunum yolu enfeksiyonudur. Rhinovirüsler ve koronavirüsler başta olmak üzere 100'den fazla farklı virüs soğuk algınlığına neden olabilir. Pratik ve etkili bir tedavi mevcut olmasa da burun akıntısı, burun tıkanıklığı ve boğaz ağrısı gibi belirtileri azaltmak için birçok ilaç kullanılır.

Antik çağlardan beri soğuk algınlığı için şaşırtıcı bir dizi "tedavi" mevcuttu;

• İtalyan Pliny the Elder, öksürüğe karşı jaguar idrarı ve tavşan dışkısı reçete etmiştir. 
• Suriyeli Hekim Ibn al-Quff, kafaya sıcak bir demir uygulanmasını ve kafatası görünene kadar beklenmesini önermiştir. 
• İsviçreli Hekim Samuel Tissot, şiddetli soğuk algınlığını kesiklerle kan akıtarak tedavi etmiştir.

1914 yılında, Alman Bakteriyolog Walther Kruse, virüslerin soğuk algınlığına neden olduğunu ve bakterisiz nazal salgılar aracılığıyla sağlıklı bireylere aktarılabildiğini kanıtlamıştır. Normalde, soğuk algınlığının bulaşması hapşırıktan sonra havadaki damlacıklar yoluyla gerçekleşebilir. Rhinovirüsün 1956 yılında izole edilmesinden sonra, hekimler bu virüsü soğuk algınlığının çok yaygın bir nedeni olarak tanımışlardır. 

Soğuk algınlığı virüsü için aşı geliştirmek zordur çünkü virüsler genellikle mutasyona uğrar ve kişiden kişiye geçerken hafif değişiklikler gösterirler. Rhinovirüsler, burun boşluğunun iç yüzeyini enfekte ettikten sonra, makrofajlar (bir tür beyaz kan hücresi) vücudun savunmasına geçerek inflamatuar sitokin moleküllerinin üretimini tetikler ve böylece mukus üretimini tetiklenir. Ek olarak, vücudun bradikininleri (küçük proteinler), boğaz ağrısı ve burun tahrişine neden olur.

Benzer bir hastalık olan influenza, influenza virüsüyle bulaşır. Daha ciddi hastalık seyri gösterme eğilimindedir (ateşe neden olma ve alt solunum yollarını etkileme olasılığı daha yüksektir). SARS (Şiddetli Akut Solunum Sendromu), SARS koronavirüsünün neden olduğu oldukça tehlikeli bir solunum yolu hastalığıdır.

Yazıda Geçen Tarihi Kişiler: Gaius Plinius Secundus (known as Pliny the Elder; 23–79), Ibn al- Quff (1233–1286), Samuel Auguste Tissot (1728–1797), Walther Kruse (1864–1943)

• Önceki konu: Flexner Raporu 1910 – Tıp Eğitiminde Bir Devrim
• Sonraki konu: Florürlü Diş Macunu 1914 – Daha Sağlıklı Dişler